ادغام دو ژن مجاور هم می تواند با تحریک فعالیت میتوکندریایی و افزایش مقدار سوخت دردسترس برای رشد سلولی، منجر به سرطان شود. محققین دانشگاه کلمبیا براین باور هستند که هدف قرار دادن این مسیر سرطانی اخیرا شناسایی شده می تواند رشد تومور را هم در سلول های سرطانی انسانی و هم در موش مبتلا به سرطان مغز مهار کند.
به گزارش بنیان به نقل از medicaxpress، در مطالعه ای که در سال 2012 صورت گرفت، محققین دانشگاه کلمبیا دریافتند که برخی از انواع گلیوبلاستوما(شایع ترین سرطان مغز) بدلیل ادغام شدن دو ژن FGFR3 و TACC3 اتفاق می افتد. در آن زمان، تصور می شد که این ادغام ژنی تنها به کسری از تومورهای مغزی محدود می شود که سالانه حدود 300 بیمار آمریکایی را تحت تاثیر قرار می دهد. اما از آن زمان تاکنون، محققین این ادغام ژنی را در درصدی از سرطان های ریوی، مروی، سینه، سر و گردن، سرویکس و ... مشاهده کردند.
از طرف دیگر مدت هاست که محققین تغییرات میتوکندریایی(به عنوان موتورخانه سلول) را در سلول های سرطانی مشاهده کرده اند اما اخیرا ارتباط فعالیت میتوکندریایی و متابولیسم سلولی در برخی از سرطان های خاص شناسایی شده است. اما مکانیسمی که بموجب آن موتاسیون های ژنتیکی فعالیت میتوکندریایی را تغییر می دهند و رشد تومور را افزایش می دهند، شناسایی نشده اند.
در مطالعه ای که اخیرا انجام پذیرفته است، محققین دانشگاه کلمبیا فعالیت هزاران ژن را در سلول های سرطانی با یا بدون FGFR3-TACC3 بررسی کردند و دریافتند که این ادغام ژنی تعداد فعالیت های میتوکندریایی را افزایش می دهد و سرعت می بخشد. این بدین معنی است که مقدار انرژی مورد نیاز برای تقسیم سلول ها در سرطان تامین می شود. استفاده از تکنیک های آزمایشگاهی مختلف نشان داد که ادغام ژنی منجر به شروع آبشاری از حوادث مولکولی می شود که فعالیت میتوکندری را افزایش می دهد. ابتدا، FGFR3-TACC3 پروتئینی به نام PIN4 را فعال می کند. پروتئینPIN فعال شده به پراکسی زوم می رود و در آن جا منجر به شروع افزایش چهار تا پنج برابر در تولید پراکسی زوم می شود که خود منچر به آزادسازی مایع و اکسیدانت ها می شود. در نهایت این اکسیدانت ها، PGC1 alpha را فعال می کند که یک تنظیم کننده کلیدی متابولیسم میتوکندریایی است و منجر به افزایش فعالیت میتوکندریایی و تولید انرژی می شود.
در بخش دیگری از مطالعه نیز آن سلول های سرطان مغز انسانی حاوی FGFR3-TACC3 را با مهارکننده های میتوکندریایی تیمار کردند و مشاهده کردند که تولید انرژی سلول های سرطانی مختل می شود و رشد تومور به میزان قابل توجهی کاهش می یابد. نتایج مشابهی نیز در مدل موشی سرطان مغز مشاهده شد. بر مبنای یافته های این مطالعه، محققین در حال حاضر به دنبال یافتن راه حل احتمالی برای اضافه کردن مهارکننده های میتوکندریایی به مخلوط درمانی بیماران خواهد.